06
februari
2019
|
14:41
Europe/Amsterdam

Wie durft er ‘nee’ te zeggen?

Samenvatting

Een collega in een materiaalbak aan een torenkraan vervoeren – iedereen weet dat dat foute boel is. Waarom het dan toch gebeurt? Inspecteur Peter Hoff onderzocht zo’n situatie en dat resulteerde in een bijzondere ontknoping.

hijskranen

“Een tijdje terug kwam in een WhatsApp vriendengroep een opvallende foto voorbij. Je ziet een bak aan een kabel en in die bak zit een man. Eigenlijk is het meer een bakje, ongeveer 50 x 50 x 80 cm. Een vriend van mij was benieuwd wat ik daar van vond. Mijn eerste ingeving: wat een mafkees! Meteen daarna dacht ik dat ik maar eens moest zien of ik deze zaak rond kon krijgen. Ik vroeg mijn vriend waar de foto was genomen en reed de volgende dag naar de bouwplaats. Wat gelijk opviel was een flinke torenkraan.

Het was lunchtijd en iedereen zat in de keet. Ik vroeg wie de kraanmachinist was, en of hij even mee naar buiten wilde komen. Toen we naar z’n kraan liepen, voelde hij al nattigheid. ‘Ja, ik heb m’n last aan de kraan laten hangen terwijl die nu onbewaakt is’, bekende hij spontaan.

Dan laat ik hem de foto zien en vraag wie op dat moment de machinist was. Hij antwoordde dat hij dat inderdaad was … En nee, normaal vond hij het eigenlijk ook niet. Met enige schaamte gaat het verder. Het was ook helemaal niet de bedoeling, maar een onderaannemer moest daken met zeil afdekken en zijn timmerman – een onder gezag werkende zzp’er - had gevraagd of hij dat een vanuit het bakje kon doen. Dan ging het veel sneller!

Ik vind het echt triest als je ziet hoe dat gaat. De kraanmachinist, de onderaannemer - die ook gewoon op de bouwplaats was die dag - en de timmerman: drie grote kerels, maar geen van drieën groot genoeg om ‘nee’ te zeggen. Alsof het kleine kinderen zijn. Volgens mij is dat echt 100% een cultuurding. Nee zeggen in de bouw, dat is nogal wat.

Uiteindelijk gaan er boeterapporten naar de werkgever van de kraanmachinist en naar de onderaannemer. Verder is de kraanmachinist zijn certificaat voor 6 maanden kwijt. Bij mijn weten voor het eerst dat hiervoor het certificaat van een machinist is ingetrokken.

Met de kraan was ook nog van alles mis. Zo was het keuringscertificaat verlopen, en was hij technisch niet in orde. Een van de hydraulische stempels was lek, waardoor die wat doorzakte. Dat werd opgevangen met een stuk hout. Kortom: op naar het bouwbedrijf, een familiebedrijf waar we een goed gesprek hadden met de tweede generatie. De zoon was ergens wel blij. ‘Beter dat jullie nu langskomen dan als het echt fout is gegaan. Dit is echt een wake up call voor het senior management. Wat druk van buiten helpt om de kwaliteit en veiligheid op een hoger niveau te krijgen’.”